[Z] [I] Utopia

Van

Dedykejszon:
Dla Chi.
[/b]

[b] Wierzysz w idealny świat?
Nie…
Idziesz pustą drogą, stawiasz powoli stopy na bruku… Powoli, powoli posuwasz się do przodu. Bez pośpiechu, jakbyś miała całą wieczność. Wyraźne zarysy kamienic z każdym krokiem, stają się mgliste. Jednak idziesz dalej, wokół ciebie rozwija się czerń, mroczna i nieprzenikniona.
Nie wiesz gdzie jesteś. Obraz całkowicie znika, lecz na przekór zmierzasz do celu… Nie świadoma, co czeka cię dalej.
Zamykasz oczy, zdejmujesz buty, bo nie będą ci już potrzebne.
Pustka w ogół ciebie, nie widzisz jej...
Lekki wiatr powiewa wokół ciebie. Wiatr? Skąd on się tu wziął, zastanawiasz się, bo przecież nie chcesz go w swojej utopi.
Rozchylasz lekko powieki.
Jesteś na pustyni, bezkresnej. Nie mającej ani końca, ani początku. Beton zamienił się w czarny piasek. Unosisz go do góry i rozsypujesz w powietrzu. On jednak ciężko upada na swoje miejsce.
Rozglądasz się.
Tutaj jest coś nie tak, mówisz sobie.
Nie ma tu słońca rozświetlającego ponure dni, ani jasnoniebieskiego nieba przyozdobionym białymi chmurkami, w które tak lubiłaś patrzeć, ani gwiazd rozświetlających twoją codzienną drogę, dając Ci jedyną i niepowtarzalną nadzieję na lepsze jutro.
Z oddali widzisz miasto, kierujesz się ku niemu, twoja głowa coraz głębiej zapada się w wyblakły świat. Przed tobą pojawiła się tablica z niewyraźnym napisem, próbujesz ją odczytać, ale coś Ci w tym przeszkadza. Przyglądasz się bliżej i bliżej, lecz to wciąż nic nie daje.
- Co to za miejsce?- pytasz sama siebie, znasz odpowiedź.
- Miejsce zapomniane przez Boga- odpowiada Ci wiatr, patrzysz przed siebie i widzisz kogoś, mała dziewczynkę trzymającą czarny balonki w prawej ręce. Podbiegasz do niej.
- Gdzie ja jestem?
Ona obraca się na pięcie i idzie przed siebie. Stopy niosą Cię za nią.
Rozglądasz się wokół ,co widzisz? Puste domy, zgaszone latarnie.
Rozglądasz się wokół ,co czujesz? Odór zgnilizny…
Rozglądasz się wokół ,co słyszysz? Nic, cisza miażdży ci głowę…
- Gdzie ja jestem?- ponawiasz pytanie. Dziewczynka spogląda na Ciebie zainteresowana i wskazuje Ci palcem coś. Patrzysz.
Widzisz człowieka, leżącego na chodniku, czołga się po ziemi. Patrzysz dalej…
Co się z nim dzieje!- krzyczysz sobie w myślach, odruchowo robisz krok do tyłu. Upadasz. Nie chcesz się podnieść. Dziewczynka podchodzi do Ciebie, znowu się patrzy. Podnosi nóż… Skąd ona go ma?!
- Litości…- to słowo wyrwało się z twych ust.
- Nie ma litości… Jestem tylko ja.- odpowiedziała.
Witaj w Utopii, wędrowcze.- głosił tabliczka przy mieście.

***
Wiem, głupie, smętne i nic nie wiadomo o co w tym chodzi ^^".
{ Moja smętna wizja Utopii }

Chihiro

Znam to! *wrzeszczy uradowana*

Czytałam sobie powolutku i tak miło to się czyta; chwyta za serce. Strasznie mi się podobała końcówka, która nie została mi wysłana wcześniej >.<

Carolynn

Jak na mój gust - średnio. Przede wszystkim doszukałam się kilku błędów - interpunkcyjnych, stylistycznych i nawet jednego ortograficznego ( "nieświadoma" piszemy łącznie).
Kilka innych przykładów :
"Dziewczynka spogląda na Ciebie zainteresowana i wskazuje Ci palcem coś"
Powinno być :
"Dziewczynka spogląda na Ciebie zainteresowana [ właściwie to "z zainteresowaniem"] i wskazuje Ci coś palcem"
Szyk przestawny.

W jednym przypadku wystąpiło też zjawisko mieszania czasów :
"Z oddali widzisz miasto, kierujesz się ku niemu, twoja głowa coraz głębiej zapada się w wyblakły świat. Przed tobą pojawiła się tablica z niewyraźnym napisem, próbujesz ją odczytać, ale coś Ci w tym przeszkadza. Przyglądasz się bliżej i bliżej, lecz to wciąż nic nie daje. "
A powinno być :
"Z oddali widzisz miasto, kierujesz się ku niemu, twoja głowa coraz głębiej zapada się w wyblakły świat. Przed tobą pojawia się tablica z niewyraźnym napisem, próbujesz ją odczytać, ale coś Ci w tym przeszkadza. Przyglądasz się bliżej i bliżej, lecz to wciąż nic nie daje."

Proponowałabym też częściej stosować kropkę lub choćby jakichś spójników, a nie tylko przecinka. Większości tekstu jest w porządku, ale odwołując się choćby do tego samego fragmentu, lepiej by było napisać to w ten sposób :
"W oddali widzisz miasto. Kierujesz się ku niemu,a twoja głowa coraz głębiej zapada się w wyblakły świat. Przed tobą pojawia się tablica z niewyraźnym napisem. Próbujesz ją odczytać, ale coś Ci w tym przeszkadza. Przyglądasz się jej bliżej i bliżej [ a może - "coraz to bardziej uporczywie"? ], lecz to wciąż nic nie daje."
Łatwiej się wtedy czyta, a tekst staję się bardziej obrazowy.

Mam tylko nadzieję, że nie pomyślisz, iż specjalnie wytykam Ci błędy czy coś w tym rodzaju. Każda krytyka tylko doskonali autora, by wiedział, co powinien poprawić. Sądzę, że Ty to rozumiesz.

Jeżeli chodzi o treść to zdecydowanie nie uważam, że jest ona głupia. Może nie porywa, fakt. Jednakże opowiadanie ma swój specyficzny klimat, co mi się podoba. To jedna z tych treści, które należy przeczytać kilka razy, żeby naprawdę docenić. Przyznam też, że to fajnie, iż eksperymentujesz trochę z narracją. Ten tekst jest inny niż te, które zwykle czytam. I dobrze. ^^ Czasem potrzebna jest jakaś odmiana.

Van

To "coś" pisałam dawno, dawno temu ( chyba to była szósta klasa podstawówki xD ) i chyba stąd tak wiele błędów.
Dzięki Carol, za czuje oko ;].
To dzieło raczej do najlepszych zaliczyć nie można ^^. Cóż, ale dalej będę się starać.
Jeszcze raz wielkie dzięki ;*.