Mitologia z czterech stron świata

Gość

Mitologia to moje hobby. Obojętnie jakiej kultury. Chciałabym tu co jakiś czas przytoczyć mit lub legendę. Zresztą, bez dalszych wstępów, pozwólcie, że na początek zaprezentuję japońską wersję Tomcia Palucha :). Jeśli się Wam spodoba obiecuję napisać coś jeszcze.

Dawno temu pewna para nie mogła się doczekać dziecka. Udali się wiec do miejscowego chramu (miejsce kultu) i prosili bóstwo o obdarzenie ich dzieckiem, obojętnie jakim, nawet wielkości palca. Bóstwo spełniło ich życzenie, a że było najwyraźniej dosłowne, kobieta urodziła chłopca mierzącego około 10 cm. Rodzice nazwali go Issun Boshi.
Legendy milczą na temat jego dzieciństwa. W wieku 15 lat Issun postanowił wybrać się do Kioto. Rodzice podarowali mu miseczkę na ryż, pałeczki i igłę. W miseczce Issun płynął rzeką używając pałeczek zamiast wioseł. Kiedy dotarł do pałacu rozpoczął starania, by otrzymać tam pracę. Pewnej wysoko postawionej rodzinie spodobała się jego odwaga i bystrość, więc przyjęła go do swojego domu. Issun poznał tam córkę swojego pana i zakochał się w niej.
Kilka lat później dziewczyna miała odbyć wizytę w świątyni Kannon. Issun towarzyszył jej w drodze. Zanim jednak dotarli do celu napadły ich dwa straszliwe diabły zwane oni. Bohaterski chłopak próbował odwrócić uwagę potworów i odciągnąć je od dziewczyny. Udało mu się to, lecz jeden z nich połknął go. Issun nie stracił jednak głowy i przy pomocy igły rozpoczął wędrówkę z żołądka przez przewód pokarmowy. Diabeł czując bolesne ukucia wypluł go. Wtedy jego towarzysz chciał zabić chłopca. Ten jednak wbił mu igłę w oko. Atak ten spowodował, że oba diabły uciekły. Zapomniały jednak zabrać ze sobą młot, w którym dziewczyna poznała magiczne narzędzie spełniające życzenia. Razem z Issunem chwyciła go i uderzyła nim o ziemię wypowiadając swoje marzenie. Wtedy chłopak przemienił się w normalnego wzrostem mężczyznę w stroju samuraja. Młodzi wrócili do domu i za pozwoleniem ojca dziewczyny pobrali się. A później żyli długo i szczęśliwie z jego rodzicami.

To jest właśnie japońska wersja Tomcia Palucha. Dawno już zauważyłam, że pewne mity powtarzają się w większości wierzeń świata. Takim typowym przykładem jest np. potop, który występuje chyba w kulturze wszystkich ludów. Ale o tym może kiedy indziej…

Carolynn

Nawet nie miałam pojęcia, że taka wersja istnieje Smile

Bardzo fajnie, że masz takie zainteresowania. Ja osobiście interesuję się albo zwyczajnie mam trochę więdzy na temat mitologii greckiej, ale przyznam, że na temat japońskiej wiem naprawdę niewiele. Miło, że przytoczyłaś nam tutaj tą historię, chętnie dowiem się czegoś więcej mitach i japońskich legendach. Mogłabyś jednak, oprócz tego oczywiscie, napisać coś bardziej ogólnie na temat mitologii japońskiej, czym na pewno zainteresujesz więcej osób. Niektórzy, tak jak ja, nie mieli z tym wiele wspólnego i zdecydowanie potrzebują trochę więcej informacji, aby wczuć się w klimat tej kultury.

Gość

Zapewne Carolynn masz rację mówiąc, że przydałoby się jakieś wprowadzenie do samej kultury Japończyków. Tyle tylko, że w moim wydaniu krótkie wprowadzenie będzie strasznie obszerne. nie potrafię się streszczać Smile

. Ale może spróbuję zacząć od religii.
Oryginalną religią w Japonii jest sintoizm (shinto - "droga bogów"). Termin ten jednak pojawił się dopiero kiedy na scenę wkroczył buddyzm, przejęty z Korei. Sintoizm charakteryzuje się ogromną liczbą bogów, szacuje się, że jest ich około osiem milionów (ciekawe, czy ktoś pamięta chociaż połowę?). Bóg - jap.kami. Sintoizm opiera się na życiu. Wszystko co istnieje i jest w jakiś sposób niezwykłe (kamień o ciekawym kształcie, poskręcane drzewo, piękny strumień) może stać się kami - bóstwem. Wiąże się to między innymi z tym, że religia ta kładzie duży nacisk na przyrodę.
Sintoizm odrzuca jakąkolwiek wizję stworzenia świata. Nie ma tu boga-stwórcy. Religia ta nie ma też założyciela czy proroka, w rodzaju Mahometa, Buddy czy Chrystusa. Przez wiele wieków nie posiadała nawet świętej księgi. Japończycy żyli zgodnie z rytmem natury poddając się jej prawom. Duży wpływ na taki stan rzeczy miała wiara w niezwykłą moc słowa pisanego. Np. w Japonii jak i w niektórych krajach skandynawskich niektórzy przekonani byli o mocy imion, od których zależał charakter noszącego je człowieka. Dopiero w 712r. cesarz nakazał spisać mity sintoistyczne. Powstało dzieło pt. "Księga spraw dawnych"
We wszystkich świątyniach tej religii można zauważyć koło drzwi maleńkie źródełka lub kamienne misy z wodą. Są one bardzo ważne. Sintoizm nie zna pojęcia grzechu, ale kładzie duży nacisk na skalanie się złem. Dlatego pielgrzymi obmywają wodą usta i dłonie aby się oczyścić. Dopiero później wchodzą do świątyni, klaszczą trzy razy by zwrócić na siebie uwagę kami, kłaniają się i rozpoczynają modlitwę.
To taki wstęp. Może później spróbuję napisać coś o kami.
Wyszło bardzo chaotycznie, ne? Smile

Carolynn